In maatschappelijke discussies over medische-ethische onderwerpen laat vooral de behoudende vleugel van kerk en christendom van zich horen. Dat geldt voor kwesties aan het einde van het leven, maar ook aan het begin: prenatale screening, embryoselectie, draagmoederschap. Steeds is de boodschap dat christenen staan voor het leven, dat we dat leven moeten aanvaarden zoals het komt en dat hulp bij voortplanting alleen aanvaardbaar is binnen de kaders van het traditionele gezin. De voortplanting mag vooral niet ‘maakbaar’ zijn.

Omdat die stem zo hard klinkt, kan het voor buitenstaanders lijken of iedereen die nog iets heeft met de christelijke traditie er zo over denkt. Dat is natuurlijk niet zo, maar vrijzinnige christenen mengen zich niet of nauwelijks in dat debat, net zo goed als je er zelden iets over hoort van de kant van het humanisme. Wel over de ethiek van het levenseinde, maar niet over die van het levensbegin. Misschien komt dat omdat wij, anders dan behoudende christenen, niet het gevoel hebben dat er met de ontwikkelingen op dit gebied (voortplantingstechnologie, embryoscreening, kiembaanmodificatie) iets wezenlijks op het spel zou staan.

Wat is er tegen technologische voortuitgang? Wat is er mis met het vergroten van keuzemogelijkheden voor mensen met een kinderwens? En toch is dat te simpel. In deze lezing zal worden betoogd dat juist de traditie van vrijzinnigheid en humanisme, met haar nadruk op de waarde van de individuele persoon, iets belangrijks in te brengen heeft in het maatschappelijke debat over nieuwe toepassingen van de reproductieve genetica.

Wybo Dondorp (1957) is universitair hoofddocent biomedische ethiek aan de Universiteit Maastricht. Zijn onderzoek richt zich op de ethiek van de voortplantingsgeneeskunde en de reproductievegenetica. Eerder werkte hij als ethicus bij de Gezondheidsraad in Den Haag en was hij predikant in Loenen aan de Vecht.