| Samenvatting: |
Onze cultuur en onze samenleving worden vaak als ‘postmodern’ omschreven. Er is een postmoderne architectuur, een postmoderne literatuur, een postmoderne filosofie en ook in de theologie komt de term veelvuldig voor. ‘Postmodern’ wordt vooral in een kerkelijke context al snel laatdunkend gebruikt: het staat bijvoorbeeld voor relativisme, niet geëngageerd zijn, consumptiegericht leven. Die diskwalificatie wordt waarschijnlijk mede ingegeven door onbekendheid met postmodern denken, terwijl dat denken als een soort tijdgeest ook in kerkelijke kringen wel aanwezig is. Maar hoe verkeerd is dat eigenlijk?In deze lezing probeert de inleider een karakteristiek van het postmoderne denken te geven, omdat het postmodernisme ook aan geloof en theologie een zinnige bijdrage kan leveren. Hoe breed en vaag dat begrip soms ook is, het staat wel degelijk ergens voor. Kort en goed kun je zeggen dat het voor-moderne denken probeerde om een zeker en vast fundament voor de wereld te vinden in een God buiten de wereld. Het moderne denken zoekt een houvast in de kennis van de mens: wij vinden alleen een fundament in wat wij zeker en vast van de wereld kunnen kennen. Het postmoderne denken zoekt helemaal niet meer naar fundamenten. Wij staan met elkaar in een wereld, waarnaar we op heel verschillende manieren in heel verschillende perspectieven kijken en niemand heeft de waarheid in pacht. Is het postmoderne denken daarmee van God los of staat het juist open voor wat zich in de wereld voordoet? |
