Tradities in een nieuwe jas.

Introductie

Ieder van ons is modern. We genieten van onze vrijheden, onze rechten. Hoewel secularisatie van grote invloed is, zijn velen onder ons gelovig. Deels traditioneel, grotendeels vrijzinnig (als je dat vergelijkt met onze ouders en grootouders). Overwegend associëren we traditionele  geloofsopvattingen als een motivatie voor regels die door mannen bedacht zijn en vrouwen minder rechten geven dan mannen. Niet zo lang geleden (jaren 50) was Nederland nog een overwegend kerkgaand land, waren vrouwen als voorganger, of als kerkbestuurder zeer uitzonderlijk was en … vond bijna niemand dat een probleem. In een aantal kerkgenootschappen, waaronder de grote RK kerk, kan een vrouw nog steeds niet voorgaan. De kerken volgden een algemene maatschappelijke trend. In de jaren 50 had nog nooit iemand over een glazen plafond nagedacht en nu ben je pas modern als je dat met mokers en quota wilt doorbreken.  Lees hier verder

In die jaren 50 was vrijwel iedereen christelijk. Sedert de jaren 60 werd Nederland een immigratieland. Niet formeel, maar wel feitelijk. Met die immigratie kwamen andere culturen en geloofsovertuigingen ons land binnen. En nu lijkt een  raditionele geloofsopvatting die 70 jaar geleden “normaal” was soms strijdig met de moderne maatschappij die we intussen hebben bedacht.

Tahir concentreert zich deze avond op een voorbeeld:  Een gelovige (islamitische) vrouw die de hoofddoek draagt, wordt gezien als onderdrukt en niet geëmancipeerd. Is dat altijd zo? Vele gelovige vrouwen emanciperen vanuit hun traditie. De gelovige vrouw wil vooruitkomen in de moderne Nederlandse maatschappij, rekening houdend met de eisen die haar gezin, gemeenschap en geloof stellen. Binnen die kaders probeert zij zich te ontplooien en geeft ze invulling aan haar moderniteit. Tahir stelt dat het Westen de emancipatie binnen het geloof van de moslimvrouw niet erkent of niet ziet als waardevol voor die vrouw. Zodoende is er in het Westen weinig aandacht voor de manier  waarop moslimvrouwen midden in hun tradities staan en vandaaruit omgaan met vrijheden en mensenrechten. Tahir vertelt op bijzonder invoelbare wijze waarom inzicht in deze kwesties het  antwoord is op de vervreemding tussen culturen en geloven die in onze multiculturele samenleving heden kenmerkt. Tahir put uit haar juridische en literaire kennis en biedt daarmee verrassende inzichten.

Naema Tahir (1970) werd in Slough, Groot-Brittannië geboren uit Pakistaanse ouders. Ze groeide op in Engeland, Nederland en Pakistan en was daardoor als kind al viertalig. Ze studeerde rechten in Leiden (1996).  Daarna werkte ze tien jaar als jurist (mensenrechten) voor onder andere de VN in Lagos (Nigeria) en in Straatsburg voor de Raad van Europa.   Tahir, die intussen zestalig is, vestigde haar naam als Nederlandse schrijfster met onder andere Een moslima ontsluiert (2005), Eenzaam heden (2008) en De Bruid (2011). Ze is opiniemaker in het publieke debat over de multiculturele samenleving. Momenteel is ze columnist voor dagblad Trouw. Haar recent verschenen essaybundel Gesluierde Vrijheid behandelt de thema’s emancipatie, diversiteit en mensenrechten voor migrantenvrouwen, thema’s van onze tijd. In september 2016 verschijnt haar boek Brieven in Urdu, met verhalen over de mooie en lastige gevolgen van migratie.

Nederlandstalige Literatuur (selectie):

Tahir, N., Brieven in Urdu (2016, Prometheus) beschikbaar eind oktober
Tahir, N., Gesluierde Vrijheid (2015, Prometheus)
Tahir, N. De Bruid (2011, The Geus).
Tahir, N. Groenkapje (2008, Meulenhoff)
Tahir, N. Eenzaam heden (2008, Prometheus)
Tahir, N. Kostbaar bezit (2006, Prometheus)
Tahir, N. Een moslima ontsluiert (2005, Houtekiet) 

Afgelopen week, verscheen haar boek 'Brieven in Urdu', met verhalen over de mooie en lastige gevolgen van migratie.