Wegens de verspreiding van het Corona virus is deze lezing uitgesteld naar het volgend seizoen.

Eeuwenlang heeft de mens ongebreideld gebruik gemaakt van de natuur. Het westerse christendom rechtvaardigde dit met de opvatting dat de mens centraal staat in de schepping en heerser is over
de natuur. Het mensgerichte wereldbeeld is zo vanzelfsprekend dat we er zelden bij stilstaan. De ecologische crisis vraagt om een herbezinning in denken, doen én geloven. In haar recent verschenen boek ‘Groene theologie’ verwoordt Van Montfoort een andere kijk op de natuur. Vanuit de bijbel en de christelijke traditie benadrukt de auteur dat niet de mens centraal staat, maar Gods liefde voor heel de schepping. Dat het goed mis is met het klimaat is bij de meeste mensen nu wel doorgedrongen. Wil theologie relevant zijn, dan moet ze daar iets over te zeggen hebben. Het christendom is te kritiekloos meegegaan met het denken van de moderniteit waarin alles wat niet menselijk is, is gereduceerd is tot hulpbron voor mensen. De noties rentmeesterschap en medeschepper zijn, die je vaak hoort in de kerken, bevestigen het beeld van mensen als heerser over de aarde, al dan niet namens God. Mensen zijn echter onderdeel van het aardse ecosysteem en daar volledig van afhankelijk. Van Montfoort laat zien– ook aan mensen buiten de kerken – dat je bij het christendom terecht kunt voor een ecologisch wereldbeeld met diepgang.