Aankondiging

Als geen ander heeft tv-journalist Leo Fijen nagedacht over de toekomst van de lokale geloofsgemeenschap. Hij is zelf actief in zijn eigen kerk in Maartensdijk en ziet daar hoe het kerkbezoek op 20% van de ingeschreven leden staat en hoe de kerk op tal van manieren het verschil kan maken. Daarom gelooft hij in de toekomst van dorpskerken. Hij komt met concrete voorbeelden die navolgbaar zijn en formuleert tien prioriteiten voor de naaste toekomst. Maar hij vergeet niet de spirituele dimensie: kerk zijn in de toekomst stelt organisatorische vragen maar ook inzet op spiritueel gebied. Ook daar komt hij met concrete aanbevelingen. Alles bij elkaar een unieke kans om met belangstellenden en vrijwilligers samen te luisteren en te spreken over dat wat ieder zo dierbaar is: de toekomst van de lokale geloofsgemeenschap.

Leo Fijen is 64 jaar, hoofd levensbeschouwing bij KRO en NCRV, uitgever van katholieke geloofsboeken, succesvol auteur op het gebied van kerkopbouw, rouw en spiritualiteit. Hij is getrouwd, heeft 2 kinderen en 2 kleinkinderen. Hij studeerde geschiedenis en theologie.

Kort verslag van de avond

Aan de hand van onderstaande tien punten werkte Leo Fijen zijn thema uit:

1. Mensen hebben een verlangen om ergens bij te horen. Laat nieuwe bezoekers merken dat ze gezien en welkom zijn en richt je niet alleen op bekenden
2. Mensen leven van het verlangen; zij hunkeren naar liefde, goedheid, hoop en schoonheid
3. Laten we er als kerk op gericht zijn de deuren naar de samenleving open te zetten
4. Laten we goed gebruik maken van de sleutelmomenten in het leven van mensen
5. Laten we leren de schatten van ons hart te delen met de mensen om ons heen
6. Laten we luisteren naar de informele leiders om ons heen
7. Laten we ons geen zorgen maken om de jongeren; ga er ontspannen mee om. Wees een kerk voor vitale ouderen, waar jongeren vroeg of laat bij aan kunnen sluiten
8. Waar mogelijk betrek ouders via hun kinderen, via communie of catechisatie, bij de kerk. De participatie is van groot belang
9. Ga persoonlijke relaties aan met de mensen die lid zijn van een geloofsgemeenschap
10. Handel omdat je – ‘soms even’ (Huub Oosterhuis) – het licht ziet, omdat je de hand van God voelt, omdat je je gedragen voelt in de bodem van je hart.

Leo Feijen toonde zich een even gedreven als ervaren spreker. Hij lardeerde zijn punten met persoonlijke ervaringen en anekdotes. Crisisopvang van vluchtelingen in de gemeente De Bilt werd mede mogelijk doordat de burgemeester de hulp in riep van lokale christelijke kerken, die in een vijandig politiek klimaat de discussie konden doen kantelen naar barmhartigheid.

Markante voorbeelden in zijn gepassioneerde betoog betroffen o.a. “de komst van een goddeloze in de tempel” die sinds 30 jaar niet meer in de kerk was geweest maar vanwege de uitvaart van zijn vrouw behoefte had aan een passend ritueel en sindsdien vaker kwam. Ondanks zijn gereserveerde opstelling zou hij zich via participatie in het koor ontplooien tot voorzitter van het koor en actief vrijwilliger.  Feijen noemt het afscheid en sterven van familie en vrienden een sleutel moment waarin betrokkenen zich opnieuw verhouden tot god. Hij roept zijn gehoor op om als lid van een gemeenschap de durf te hebben vanuit het hart ‘het werk van god te doen’. In een persoonlijke crisis moet men de durf hebben te kiezen volgens de ethische geloofsbeginselen. Waar iemand in nood is kan de ander een ‘reddende engel’ zijn. Dat je gezien en gekend bent is een warme thuiskomst. Daar kunnen de kerken het verschil maken. Volgens Feijen is de fragmentatie van gemeenschappen, de  individualisering en het communiceren via whatsapp en telefoon een verarming van de samenleving. Direct contact en belangstelling werken helend.

De zeer levendige lezing werd goed bezocht en het nieuwe programmaboekje Zinspiratie zowel wat betreft vormgeving en inhoud hoog gewaardeerd.